Noordhollands Dagblad Piet-Hein Zijl 26 januari 2006
Een kleine, krachtig gebouwde man voert zijn gesprekspartner dc trappen op naar hei zolderatelier aan de zoom van het weidse Zwet. De donkere ogen van deze Rafael Calvo Torrico, In 1953 geboren in Lima in Peru, zijn vriendelijk en onderzoekend. Ontwaart hij een uitgangspunt voor een volgende schets? Wellicht ontstaat er nu zo’n somber maar menselijk schilderij zoals dc titelloze olieverven die het komend weekeinde zijn te zien in Het Weefhuis in Zaandijk.
Het onderzoekende en absorberende zijn kenmerken van dc manier van werken van de man met de welluidende naam. Hij portretteert namelijk mensen, niet naar hun uiterlijk, maar naar hun innerlijk. En dan niet zoals deze ge portretteerden zelf denken zoals ze zijn. Calvo Torrico herschept hen als het ware.
Hij demonstreert dat door zijn rechterhand op de rug te houden. De linker maakt heftige bewegingen in de lucht. “Mijn linkerhand schetst een figuur, of meerdere figuren, in het schetsboek, vooral met potlood. Het is ook voor mij een verrassing wat daaruit komt. Ik heb nooit iemand specifiek in gedachten, ik werk ook niet naar de natuur. Het creatief proces instrueert mij, ik moet voelen wat ik wil. Je moet me zien
als een spons: in ontmoetingen zuig ik op, tijdens het werk knijp Ik uit”, zegt Calvo Torrico.
Hij vertelt dat hij met zijn vaardiger rechterhand vervolgens een schilderij kan opzetten naar aanleiding van zo’n schets. De gehanteerde techniek is vrij willekeurig. “Net waar mijn hand op dat moment naar
grijpt.” De uitkomsten in olieverf zijn donker, met een contrasterend lichte restvorm. Intrigerend. De doeken smeken erom ‘binnen te komen’ voor een ontmoeting met zijn personages, door een waas van geheimzinnigheid omgeven. Een waas dat onder meer door geraffineerde penseelvegen verkregen wordt. Calvo Torrico:
“Zo kun je ze nooit tegenkomen, deze mensen. Wat ik me afvraag is: Wat hebben ze in hun hoofd? Waarom glimlachen mensen die ik zie, of juist niet? Dat moet In het werk naar buiten komen.” Een reeks kleine schilderijen valt binnen het thema ‘clown’. Zijn circusvolkje is niet zozeer somber als wel ingetogen en melancholiek. Ja, eenzaam. Hoe dan ook in contrast met dc verwachting van het publiek, dat nu eenmaal snel een vrolijke en kleurrijke figuur voor de clown Invult. Een clichébeeld dat de kunstenaar graag bijstelt.
In Lima was Calvo Torrico ooit betrokken bij het maken van theaterstukken, dat is hij nu ook. In deeltijd, bij Circus Elleboog In Amsterdam. In Lima volgde hij enige opleidingen in dc ateliers van het collectief Tal-in dc la Panaderia, en van Lucy Angulo. Sindsdien ontwikkelt hij een eigen beeldtaal, met alle facetten van het begrip menselijkheid als uitgangspunt. Maar vooral die van het aandoenlijke, het kwetsbare.
Zeg maar het sterfelijke. Op een doek lijkt dc dood een moeder en kind te troosten met het verlies van de man en vader. “Iemand reageerde hierop met de woorden: ‘Wat een mooi afscheid’.”
De sombere toon in zijn schilderijen is, anders gezegd, zeer betrekkelijk. Zwaar, overwegend donker en aards van kleur, zeker. Maar 0 zo menselijk. En zo wil hij het ook.
De expositie, waaraan ook Monique Ramakers deelneemt, is zaterdag 28 en zondag 29 januari te zien in Het Weefhuis, Lagedijk 39, Zaandijk. Openingstijden beide dagen:12-18 uur